09|05|2019

W środę 15 maja 2019 roku w Galerii Architektów Forma odbędzie się wernisaż wystawy dr hab. inż. arch. Katarzyny Słuchockiej zatytułowanej „REKONSTRUKCJA”. Prace Katarzyny Słuchockiej zachwycają swoją ujmującą prostotą formy i koloru – jak czytamy w recenzji dr hab. Arkadiusza Marcinkowskiego, prof. AS. W cudowny sposób nawiązują do architektury, przez co są działaniami na pograniczu obrazu i rzeźby. Hybryda, czyli obrazo-rzeźby – to terminy, które najdobitniej określą artefakty powstające z działań twórczych artystki. Na wystawie będzie prezentowany zbiór kilkunastu prac Słuchockiej wykonanych w ostatnich latach w technice akrylu na płótnie i innych materiałach oraz struktur przestrzennych łączących akryl i stal.

Katarzyna Słuchocka jest architektem, nauczycielem akademickim na Wydziale Architektury Politechniki Poznańskiej w Katedrze Rysunku, Malarstwa, Rzeźby i Sztuk Wizualnych. Obroniła z wyróżnieniem dyplom architektoniczny w pracowni prof. Mariana Fikusa, a następnie doktorat w dziedzinie architektury na WA Politechniki Wrocławskiej. Stopień doktora habilitowanego uzyskała w dziedzinie sztuk plastycznych. Realizuje twórczość w zakresie projektowania, malarstwa, rysunku i fotografii. Uczestniczyła w licznych wystawach zbiorowych. Jest autorską wielu wystaw indywidualnych.

Paweł Rubinowicz, kurator Galerii Forma

Prace Katarzyny Słuchockiej zachwycają mnie swoją ujmującą prostotą formy i koloru. W cudowny sposób nawiązują do architektury, przez co są działaniami na pograniczu obrazu i rzeźby. Myślę, że hybryda, czyli obrazo-rzeźby – to terminy, które najdobitniej określą artefakty powstające z działań twórczych artystki. Słuchocka działa na pograniczu dwóch języków. Pierwszy, to język trójwymiarowy drugi to obrazowy — klasyczny dwuwymiarowy. Obydwoma posługuje się w sposób wirtuozerski. Ta dwujęzyczność według mnie najdobitniej określa mistyczną oraz niepowtarzalną twórczość Słuchockiej.

Według mnie artystka swoje prace traktuje jako kod, ślad, odcisk lub znak, którego treść uzależniona jest od jej emocji oraz fizycznej inspiracji rzeczywistością. Prace te są sumą odczuwania przestrzeni jednowymiarowej, dwuwymiarowej oraz trójwymiarowej. Można by się pokusić o stwierdzenie, że są to artefakty z pogranicza czasu i przestrzeni.

Obrazo — rzeźby Katarzyny Słuchockiej zawierają w sobie nieuchwytną, ale zarazem nienamacalną rzeczywistość. Co trzeba podkreślić, są one wyartykułowane w sposób jedyny dla twórczości tej artystki. Jej eksperymenty rozpościerają świeże i nowe możliwości, nową podróż. Wynikają z poszukiwań, obserwacji oraz determinacji artystycznej. Dodatkowo są efektem bezustannej fascynacji i myślę, że czasami raptownego podświadomego, intuicyjnego oraz pozaracjonalnego impulsu. Inspiruje ją surowiec, który traktuje jako medium. Twierdząc za Herbert Marshall McLuhanem „medium jest przekazem”, a co za tym idzie charakter środka komunikacji, w przypadku obrazów przestrzennych Słuchockiej, ma znacznie większy wpływ na odbiorcę niż sama przekazywana wiadomość. Chociaż nie chcę nic ujmować przekazowi wiadomości poza medialnemu, jeżeli taki oczywiści istnieje. Forma ma znacznie, czego bardzo dobrym przykładem jest właśnie twórczość Słuchockiej. Uzupełniająco myślę że często to, co się dzieje poza intencją, koncepcyjną i strukturalną dociekliwością, decyduje o randze artefaktu, zarówno dla Słuchockiej, jak i dla jej widzów lub adresatów.

Działalność twórcza Katarzyny Słuchockiej wyrasta z oczarowania i olśnienia. W jej temperamencie artystycznym emocjonalne fascynacje zlewają się z trzeźwą – czynioną z dystansu – architektoniczną analizą. Architektura ją oczarowuje, oddycha przestrzenią, suponując obecność skrytej za murami „budynków” tajemnicy. Owe zainteresowania i dociekanie niewiadomej, od wielu lat są rozpoznawalnymi cechami prac jej twórczości, skoncentrowały się zaś w jednej z jej najnowszych wystaw w Galerii Format w Szczecinie. Jak Słuchocka sama akcentuje: „prace te stanowią wycinek lub przekrój powstały w latach 2016 – 2018. Były już one prezentowane w wielu galeriach, ale nigdy w takim zestawieniu. W każdym z tych miejsc mieniły się znaczeniami zależnymi od kontekstów, w jakich się znajdowały, ale za każdym razem pobudzały do refleksji i okazywały się bliskie odbiorcom”.

Artefakty Słuchockiej, to wykonane techniką akrylu impresje, w których zespalają się obrazy oraz rzeźby, zapraszając widza do odbycia podróży w głąb tego, co pierwotne i wieczyste w swojej indywidualnej geometryczności architektonicznej. Prace, o których mowa mają charakter uniwersalny, odwołują się do geometrii euklidesowej. Pozwalają na przekaz międzykulturowy, międzyznaczeniowy, interpretacyjny. Dzieła Słuchockiej są artefaktami bardzo oszczędnym formalnie: głównym motywem są kształty geometryczne, linie pionowe i poziome. Kolory są stonowane oraz oszczędne. Odmieniają się łagodnie. Dominantą jest kolor szary. Rdza metalu pełni też niebagatelną rolę. Cienie nadają przestrzenności. Obrazowi towarzyszy otoczenie, bo jak już wspomniałem, są to pół obrazy pół rzeźby. Hybrydowość artefaktów nie znajduje się wszelako w opozycji wobec siebie – są składnikami jednego wszechświata i stanowią skończoną całość. Słuchocka w swych pracach dociera do tego, co rudymentarne – w czym odbija się żywioł istnienia z jego gwałtownością i zgiełkiem, nienaruszający jednakże podstawowej zasady, która niezmiennie – i beznamiętnie – trwa. W Galerii Forma wpisały się w tradycję architektoniczną tego miejsca, nawiązując wprost do swoistej matematycznej estetyki. Trzeba pamiętać, że autorka omawianych prac jest architektem. Odbyła studia na Politechnice Poznańskiej gdzie obroniła dyplom (z wyróżnieniem) w pracowni prof. Mariana Fikusa. Doktorat również architektoniczny obroniła na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej w 2001 roku. Stopnień doktora habilitowanego obroniła w dziedzinie stricte artystycznej na wydziale malarstwa w 2016 roku. Jest także nauczycielem akademicki na Wydziale Architektury Politechniki Poznańskiej, w Katedrze Rysunku, Malarstwa, Rzeźby i Sztuk Wizualnych. Brała udział w licznych wystawach zbiorowych i indywidualnych.

Myślę że najbardziej Słuchocką pociąga w sztuce, jak wspomniałem powyżej, jej hybrydowość, czyli tworzone przez nią rzeźbo-obrazy. To połączenie ścisłego umysłu architekta z nieokiełznaną wolnością czysto artystyczną. Malarską. Słuchocka jest niezwykle wyczulona na przemiany, na porządek, który odbiera jako strukturę, jako tworzącą się w przestrzeni konstrukcję. Jak już wspomniałem, ale chciałbym jeszcze raz podkreślić, myślę że interesuje ją architektura ze względu na relacje między trójwymiarową rzeźbą i obrazami. Wszechświata? Bytu? Absolutu?. ... a może wszystkiego razem.

Co więcej, na koniec, muszę podkreślić, że prezentowany wybór prac dokonany przez autorkę doskonale wpisuje się w architekturę galerii Forma w Szczecinie, a ja z zaciekawieniem oraz zainteresowaniem oczekuję jej kolejnych działań artystycznych.

dr hab. Arkadiusz Marcinkowski, prof. nadzw.
Akademia Sztuki w Szczecinie

Katarzyna Słuchocka - urodzona w Poznaniu. Architekt - studia na Politechnice Poznańskiej, dyplom z wyróżnieniem w pracowni prof. Mariana Fikusa. Doktorat na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej w 2001 roku. Stopnień doktora habilitowanego w dziedzinie sztuk plastycznych w 2016 roku. Nauczyciel akademicki na Wydziale Architektury Politechniki Poznańskiej, w Katedrze Rysunku, Malarstwa, Rzeźby i Sztuk Wizualnych. Twórczość w zakresie projektowania, malarstwa, rysunku, fotografii. Udział w licznych wystawach zbiorowych i indywidualnych. Zajmowała się także kuratorstwem sztuki i organizacją wystaw.