Centrum Edukacji Zdrowotnej w Szczecinie to zespół obiektów zlokalizowanych na terenie Parku Leśnego Zdroje w obrębie jeziora Szmaragdowego, akwenu powstałego na skutek zalania dawnej kopalni kredy. Projekt zagospodarowania terenu w dużym stopniu zakłada wykorzystanie istniejącej tkanki ulic, ścieżek oraz szlaków. Centrum składa się z kilku jednostek. Są to: sala wykładowa, mieszcząca się w budynku byłej bazy strażackiej, budynek główny wielofunkcyjny (wybrany do szczegółowego opracowania), z galerią, hotelem, gastronomią oraz spa, pojedyncze jednostki mieszkalne zlokalizowane w obrębie jeziora, istniejąca ścieżka zdrowia.
Wkomponowany w krajobraz ośrodek, oferować będzie edukację w zakresie zdrowia, z zachowaniem harmonii trzech głównych aspektów: fizycznego, duchowego i intelektualnego. Projektowany budynek główny położony jest na zachodniej skarpie jeziora. Bryła budynku składa się z dwóch wbitych prostopadle do stoku skarpy prostopadłościanów i dwóch horyzontalnych bloków, które łączą pionowe trzony. W elementach wertykalnych znajduje się komunikacja oraz funkcje dodatkowe takie jak pomieszczenia socjalne i techniczne, galeria i tarasy widokowe, które służą jako miejsca do rekreacji i kontemplacji. Prostopadłe do nich elementy spinające całość pełnią funkcję użyteczności publicznej. Hotel, restauracja i lobby znajdują się w części naziemnej, spa w części podziemnej.

Przedmiotem opracowania jest Klinika Stomatologiczna w Szczecinie, na zbiegu ulic Arkońskiej i S. Wojciechowskiego - w okolicy Lasu Arkońskiego i szpitala. Podstawowe funkcje obiektu stanowią usługi z zakresu stomatologii tj. stomatologii zachowawczej, protetyki, implantoprotetyki, chirurgii szczękowej, paradontologii, pedodoncji. Dodatkowo w koncepcji zawarty został hotel z 10 łóżkami, sala konferencyjną oraz pracownią techniki dentystycznej. Projekt specjalistycznej Kliniki Stomatologicznej oraz jej lokalizacja mają umożliwić korzystanie z usług stomatologicznych przede wszystkim osobom zza granicy, korzystającym z tzw. turystyki zdrowotnej, szczególnie w granicach Unii Europejskiej. Pacjent ma do dyspozycji możliwość noclegu i opieki medycznej na miejscu. Klinika może prowadzić jednocześnie działalność na kilku poziomach: konferencje, szkolenia, wynajem miejsc noclegowych.
Forma nawiązuje do funkcjonalizmu i architektury modernistycznej. Przede wszystkim wynika z funkcji, zgodnie z ideą "form follows function". Stanowi połączenie trzech prostopadłościennych brył. Ukształtowanie terenu oraz zastana architektura krajobrazu miały znaczący wpływ na końcowy efekt - klinika zatopiona w zieleni, której celem jest zmniejszyć stres związany z przebywaniem w obiekcie służby zdrowia. Dodatkowo bliskość parku "Syrenie Stawy" i Lasu Arkońskiego wzmacniają tą idee.

Projekt Parku Biznesu i Nowych Technologii jest adaptacją istniejących obiektów poprzemysłowych w Stargardzie Szczecińskim na Inkubator Przedsiębiorczości wraz z Centrum Konferencyjno-Biznesowym. Bliskość centrum miasta, pobliskie położenie Parku Przemysłowego oraz lokalizacja na trasie dojazdowej do głównej stacji kolejowej i ważnej trasie przelotowej jest dużym atutem tego miejsca. Oryginalność obiektów, ich prosta forma architektoniczna oraz lokalizacja stały się inspiracją dla opracowania pracy dyplomowej.
W skład koncepcji wchodzi grupa budynków "A" z Centrum Konferencyjno-Biznesowym oraz obiekt "B" przeznaczony na Inkubator Przedsiębiorczości. Grupa "A", jest kompleksem kilku obiektów z serwerownią, salą audytoryjną, salą szkoleniową, wideo-konferencyjną i konferencyjną, reprezentacyjnym foyer oraz towarzyszącymi przestrzeniami wypoczynkowymi z gastronomią oraz z zielonym tarasem widokowym. Samodzielny obiekt "B", z uwagi na swoją prostą powtarzalną konstrukcję stał się odpowiednim miejscem do pełnienia funkcji inkubatora przedsiębiorczości, posiadającego modularny układ pomieszczeń pozwalających na swobodną aranżację oraz możliwość wprowadzenia biur typu open space. Punktem wyjścia dla koncepcji była analiza konstrukcji budynku ukazująca możliwości jego wykorzystania.
Rozwiązania projektowe i funkcjonalne zaproponowane w projekcie pozwoliły na racjonalne wykorzystanie adaptowanej przestrzeni, z poszanowaniem oryginalnej substancji budynków. Surowość, a jednocześnie nowoczesność zastosowanych materiałów, w powiązaniu z istniejącą prostą formą w żelbetowej, szkieletowej konstrukcji znakomicie wpisuje się w przemysłowy klimat tej części miasta. Otaczająca go infrastruktura drogowa i kolejowa nadaje dodatkowo specyficzny charakter temu miejscu.

Centrum zlokalizowane jest w zachodniej części nowojorskiego Manhattanu, w obszarze o nazwie West Side Yard, pomiędzy ulicami 11, a 12 i 33, a 34. Teren opracowania projektowego ma charakter przemysłowy i znajduje się w uprzywilejowanej lokalizacji. Oprócz bliskiego położenia względem rzeki Hudson i jej bulwaru, stanowi element kończący High Line Park - stara trasa kolejowa adaptowana na formę parku usytuowanego nad ulicami.
Szczegółowemu opracowaniu podlega budynek z salą teatralną, zdolną pomieścić 715 widzów. Do jej obsługi zaplanowano szereg pomieszczeń biurowych i technicznych. Funkcje uzupełniającą pełnią sale o charakterze ćwiczebnym i przesłuchaniowym, które spełniają wymagania sal muzycznych i akrobatycznych. Dla podkreślenia ogólnodostępności obiektu, zaplanowano powierzchnię gastronomiczną na poziomie deptaku. Struktura przestrzenna budynku jest konsekwencją rozwiązań urbanistycznych oraz interpretacji założonych wytycznych programowych. Bryła jednoznacznie wyraża podział na rozmieszczone wewnątrz funkcje. Dynamiki formie nadają skośne linie kształtujące dach, oraz elewacja pokryta nieregularnymi liniami.
Kompleks teatralny wraz z parkiem ma duże znaczenie w skali miasta. Jest odpowiedzią na potrzeby młodych artystów oraz mieszkańców, którzy zyskali nową zieloną przestrzeń do życia. Integruje i zapewnia dynamiczny rozwój kulturalny. Poprawia estetykę zdegradowanego kwartału przemieniając go w przestrzeń społeczną pełną zieleni i twórczego myślenia. Łącząc się z High Line Parkiem wnika w głąb miasta, spajając ze sobą świat nieustannej gonitwy ze strefą o charakterze rekreacyjnym, relaksacyjnym.

Projekt implantacji nowej struktury mieszkaniowej w obszarze istniejącej zabudowy w Szczecinie jest propozycją rozwiązań zarówno ideowych jak i technicznych w procesie rewitalizacji Kwartału nr 21. Myśl budowania tożsamości, odrębności i niepowtarzalności w skali miasta miałaby dać solidną podstawę do rozważań na temat wpływu architektury pasożytniczej w projektowaniu przestrzeni zdegradowanych. Przywrócenie miejscu statusu publicznego oraz wzbogacenie go o nowy program funkcjonalny mogłoby przyczynić się do podjęcia szeregu działań związanych ze zmianami w obrębie samego kwartału jak i śródmieścia. W ramach koncepcji zaprojektowano: nową zabudowę mieszkaniowo-wystawiennieczą na styku ze starymi kamienicami oraz budynek eksploratorium w centralnym miejscu kwartału, jako odniesienie do obiektu znajdującego się w tym miejscu przed wojną. Zakłada się również odbudowę reprezentacyjnej alei platanów u wejścia głównego na kwartał 21, elementu dawnego układu urbanistycznego tego miejsca. Wysokości projektowanych obiektów nie przekraczają skali istniejących kamienic. W zabudowie mieszkalnej w parterze zlokalizowano po dwie duże powierzchnie pełniące funkcje wystawiennicze. Na wyższych kondygnacjach znajdują się jednostki mieszkalne z możliwością ich dostosowywania na funkcje małych pracowni artystycznych, bądź na małe prywatne galerie.

Przedmiotem opracowania są budynki Szkoły Sztuk Wizualnych oraz przynależącego do niej domu studenckiego ulokowane na działce znajdującej się pomiędzy ulicami Janusza Kusocińskiego a Bartosza Głowackiego w Szczecinie. Celem opracowania jest stworzenie obiektu przystosowanego do kształcenia młodych, artystów na kierunkach takich jak animacja, efekty specjalne, modelowanie 3D i tym podobne przy wykorzystaniu nowych technologii ułatwiających pracę w cyfrowym środowisku, jednocześnie zapewniając im silne podstawy oparte na tradycyjnych środkach twórczych.
W ramach założenia zaprojektowano dwa budynki oddzielone od siebie placem. Rdzeń stanowi trzykondygnacyjny budynek szkoły, którego główne wejście zlokalizowano od strony ulicy B. Głowackiego. W głębi działki ulokowano dom studencki o wysokości czterech kondygnacji, przy którym przewidziano przestrzeń rekreacyjną na otwartym powietrzu. Kompozycja planu oparta jest na dwóch kwadratach obróconych w stosunku do siebie o kąt piętnastu stopni. Boki większego z nich równoległe są do sąsiadujących ulic, natomiast położenie mniejszego nawiązuje do architektury otoczenia. Zabieg ten sprawił, że bryła budynku stała się bardziej dynamiczna i rozrzeźbiona oraz pozwolił na akcentowanie poszczególnych części obiektu. Na fasadzie został zamontowany duży multimedialny wyświetlacz umożliwiający oglądanie filmów i prezentację prac studentów. Wnętrza oraz zintegrowana z nimi przestrzeń zewnętrzna zaprojektowano tak, by sprzyjać kontaktom międzyludzkim oraz organizowaniu większych imprez i festiwali o tematyce związanej z designem, grafiką i animacją. Zastosowana szkieletowa konstrukcja budynku pozwala na swobodne aranżowanie wnętrz obiektu.
Architektura domu studenckiego nawiązuje formą oraz materiałami do budynku szkoły. Betonowa na parterze elewacja została nieznacznie wycofana względem pozostałych pięter w celu wizualnego oddzielenia części usługowej budynku od części mieszkalnej. Wejście do głównego holu oraz do sklepu znajdującego się w budynku jest zlokalizowane od strony zachodniej. Dodatkowo zaakcentowano je drewnianą posadzką ciągnącą się od fasady domu studenckiego, poprzez dziedziniec szkoły, aż do jej głównego wejścia.

Projekt dyplomowy zainspirowany jest ideą 'Szczecin 2050 - Floating Garden', i stanowi on próbę architektonicznego zmierzenia się z tym zagadnieniem. Opracowanie skupia się na wykreowaniu nowego 'pomysłu na miasto', tak aby "Szczecin był jednym z najbardziej rozpoznawalnych miast na świecie". Rozwiązanie tej kwestii następuje przez wprowadzenie nowej wartości przestrzeni życiowej jaką oferuje 'Pływająca Architektura'.
Pierwsza część projektu określa 'Pływającą Architekturę' jako podstawową, pierwotną formę - DOM, w tym wypadku dom pływający. Jednak stanowi on oderwanie od tradycyjnego pojęcia, ograniczającego się do 'obiektu na pływaku', i skupia się na wykorzystaniu możliwości statku - samodzielnego przemieszczania się. Mobilność osiągnięto dzięki transformacji obiektu z wygodnej do pływania formy podłużnej do wygodnej do mieszkania formy opartej na planie kwadratu. Ograniczony do niewielkich rozmiarów gabaryt domu, mieści w sobie jednak duże możliwości, ponieważ mobilność przesiąkła do wnętrza domu. Przy pomocy technologii XXI wieku, takich jak: Shape Shifting, Contour Crafting, WREL, OLED, itd., elementy wyposażenia mieszkania, upakowano do przesuwnych modułów - 'szaf', które w razie potrzeby są zamieniane w odpowiednie przestrzenie (sypialnia, łazienka, kuchnia, salon, itd.).
Druga część opracowania - urbanistyczna, skupia się na połączeniu komórki - domu z organizmem - miastem, poprzez wytworzenie nowej (infra) struktury. Pokazane zostało to jako proces ewolucji, w którym poza domem rozwijają się kolejne elementy: Barka - pływająca wyspa, baza do cumowania i obsługi domu, będąca też pływającym falochronem i fragmentem ciągu komunikacyjnego. Kolejny jest Atol - sztuczna rafa zbudowana z kontenerów, będąca katalizatorem samooczyszczania się wody i ostoją dla fauny i flory. Finalnym elementem jest Subcentrum - sztuczna wyspa połączona podwodnym tunelem ze 'starą tkanką' i transportująca pierwiastek miejski i jego funkcje do Pływających Ogrodów. W wyniku przeprowadzonych analiz jako obszar realizacji FG zaproponowano płytką zatokę jeziora Dąbie mieszczącą się naprzeciwko stoczni remontowej i oddaloną od Wałów Chrobrego o ok. 2km. Jednak możliwości 'Pływającej Architektury' sięgają znacznie dalej...

Centrum Sztuk Audiowizualnych łączy ze sobą funkcję galerii, pracowni arstystycznej oraz ośrodka edukacyjnego. Artystom stwarza warunki do kreowania i eksplorowania nowych pól sztuki opartych na nowoczesnych technologiach multimedialnych. Lokalnej społeczności natomiast umożliwia angażowanie się w działalność artystyczną nie tylko poprzez bierny odbiór sztuki, ale również poprzez czynne uczestnictwo w zajęciach warsztatowych. Możliwość funkcjonalnego i programowego połączenia z sąsiadującym Muzeum Techniki i Komunikacji ma na celu uatrakcyjnienie organizowanych wspólnie działań. Projekt zakłada stworzenie budynku dynamicznego, w którym poprzez wprowadzenie mobilnych elementów możliwa jest dowolna aranżacja przestrzeni wystawowych, sposobu montażu oświetlenia i systemów projekcyjnych. Dynamika funckji obiektu oraz prezentowanych w nim dzieł, znajduje odzwierciedlenie również w fasadzie budynku. Zastosowane ruchomych paneli oraz żaluzji umożliwia kontrolę nasłonecznienia poszczególnych sal oraz wykorzystanie relacji przestrzennych z otoczeniem w celu wzbogacenia wydarzeń artystycznych. Elewacja interaktywna otaczająca dziedziniec przekształca elewację budynku w multimedialny ekran poszerzając możliwość działań artystycznych. Struktura budynku nawiązuje dialog z istniejącą tkanką miejską wchodząc w interakcję z zachowanymi elementami otaczającej zabudowy. Jednocześnie zachowując otwarty charakter budynku publicznego poprzez wykorzystanie wolnego parteru i jego połączenia z dziedzińcem stwarzając kolejne pole do artystycznej twórczości. Ważnym dla działalności obiektu jest wspomniany już aspekt edukacyjny realizowany poprzez możliwość prowadzenia zajęć warsztatowych dla artystów oraz lokalnej społeczności. Nie ogranicza się on jedynie do edukacji artystycznej. Multimedialne muzeum Niebuszewa przyczyni się do budowania tożsamości mieszkańców poprzez propagowanie wiedzy na temat historii dzielnicy.

Małgorzata Biniaś, absolwentka jednolitych studiów architektonicznych magisterskich na Wydziale Budownictwa i Architektury Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie (2006-2012). Odbyła roczną praktykę zawodową w biurze Orłowski Szymański Architekci oraz w Demogo Studio di Architektura (Włochy). Obecnie współpracuje z biurem projektowo-budowlanym 'a-plus'. Brała udział w krajowych i międzynarodowych konkursach architektoniczno-urbanistycznych m.in.: "Kołbacz reKonstrukcja" (2010), Europan11 - Eco Net Housing (Finlandia, Turku 2011). Uczestniczyła w warsztatach studenckich: Winter School - Roving Architectural Design Studios, Gazi University (Turcja, Ankara, 2010). Kontakt: malgorzata.binias@dobraprojektownia.pl, www.dobraprojektownia.pl

Karol Dejk, absolwent jednolitych studiów architektonicznych magisterskich na Wydziale Budownictwa i Architektury Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie (2006-2012). Studiował również na Wydziale Architektury Politechniki Poznańskiej ramach programu wymiany studentów - MOSTECH. Ukończył studia licencjackie na kierunku techniki dentystyczne na Wydziale Lekarskim /Oddział Stomatologii na Akademii Medycznej w Gdańsku (2006). Praktykę zawodową odbył w biurze Mellon Architekci (2010). Uzyskał II nagrodę w koncepcyjnym konkursie Prezydenta Miasta na "opracowanie studialne urbanistyczno-architektonicznej koncepcji zagospodarowania turystycznego, rekreacyjnego i komunikacji wodnej na terenie Miasta Szczecin - Szczecin nad wodą". Kontrakt: kajooj@wp.pl

Dawid Dulęba, absolwent jednolitych studiów architektonicznych magisterskich na Wydziale Budownictwa i Architektury Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie (2005-2012). Odbył roczną praktykę zawodową w biurze Violet-Arch w Stargardzie Szczecińskim. Od 2010 roku współpracuje ze szczecińską pracownią IDS Architekci - Maciej Panek przy wielu projektach koncepcyjnych, budowlanych oraz wykonawczych. Za swoją pracę dyplomową "Park biznesu i nowych technologii w Stargardzie Szczecińskim przy ul. Podmiejskiej. Adaptacja budynków przemysłowych i Centrum Konferencyjno-Biznesowe i Inkubator Przedsiębiorczości" otrzymał wyróżnienie Zachodniopomorskiej Okręgowej Izby Architektów RP. Kontakt: davidduleba@gmail.com

Paweł Koronacki, absolwent jednolitych studiów architektonicznych magisterskich na Wydziale Budownictwa i Architektury Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie (2006-2012). Uczestnik programu Erasmus w latach 2008-2009 na Uniwersytecie Technicznym w Kopenhadze. Brał udział w studenckich warsztatach architektonicznych i urbanistycznych 'Vision of the future - Urban Housing' w Turcji (Ankara, 2011). Współautor prac projektowych na lokalne i ogólnopolskie konkursy architektoniczne (Szczecin, Bydgoszcz). Uczestnik międzynarodowego konkursu na koncepcję architektoniczno-urbanistyczną Centrum Teatralnego w Nowym Jorku, którego rozwinięcie stało się tematem projektu dyplomowego. Obecnie nawiązał współpracę zawodową ze szczecińskim biurem architektonicznym Archibaltic. Kontakt: pawelkoronacki@wp.pl

Tomasz Małachowicz, absolwent jednolitych studiów architektonicznych magisterskich na Wydziale Budownictwa i Architektury Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie (2006-2012). Praktyka zawodowa w biurach: GPA s.c. Gniewosz Puchalska Architekci Szczecin (2010), DOMINO grupa architektoniczna (2012), Ch2 Architekci (2013). Brał udział w licznych konkursach architektoniczno-urbanistycznych, m.in.: na grzebowisko dla małych zwierząt domowych w Szczecinie (2012), na koncepcję parku naukowo-technologicznego w Opolu (2012), czy przebudowę rynku staromiejskiego w Koszalinie (2012). Za udział w konkursach na opracowanie koncepcji zagospodarowania wnętrza kwartału 21 w Szczecinie (2012), czy "Kołbacz reKonstrukcja" (2010) otrzymał I nagrodę. Kontakt: malachovicz@gmail.com; www.malachowicz.carbonmade.com

Bartosz Matynia, absolwent jednolitych studiów architektonicznych magisterskich na Wydziale Budownictwa i Architektury Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie (2005-2012). Brał udział w konkursach na opracowanie koncepcji urbanistyczno-architektonicznej przebudowy Opery na Zamku w Szczecinie (2009), czy na projekt łazienki dla firmy Koło (2009). Obecnie jest grafikiem komputerowym w jednej ze szczecińskich agencji reklamowych oraz freelancerem w zakresie wizualizacji 3d i grafiki. Kontakt: bartosz.matynia@gmail.com, www.matynia.daportfolio.com

Bartosz Reutt, aabsolwent jednolitych studiów architektonicznych magisterskich na Wydziale Budownictwa i Architektury Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie (2005-2012). Za projekt dyplomowy otrzymał wyróżnienie od Prezydenta Miasta Szczecina, oraz I nagrodę Zachodniopomorskiej Okręgowej Izby Architektów RP. W latach 2010-2013 prowadził pracownię makiet "Makieciarnia", w której przygotowywał modele m.in. na ogólnopolskie konkursy architektoniczne. Jest autorem kilku opracowań i koncepcji projektowych. W 2009 współtworzył razem z Łukaszem Dąbkiem web-designerską grupę Checkm8. Odbył praktykę zawodową w Pracowni Autorskiej Piotra Fiuka (2009) oraz w PZ Studio (2008). W latach 2007-2009 czynnie działał w kole naukowym Spectrum, współorganizując warsztaty, wystawy, konferencje i inne. Kontakt: bartek_reutt@o2.pl

Konrad Zaremba, absolwent jednolitych studiów architektonicznych na Wydziale Budownictwa i Architektury Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie (2004-2012). Uczestnik programu Erasmus w latach 2007-2008 na Via Univesity w Horsens. Za projekt dyplomowy otrzymał wyróżnienie od Prezydenta Miasta Szczecina oraz od Zachodniopomorskiej Okręgowej Izby Architektów RP. Doświadczenie zawodowe odbył w biurach architektonicznych w Philadephi (USA, 2006), Berlinie (Niemcy, 2009) i Szczecinie (2008-2011). Brał udział w licznych konkursach architektoniczno-urbanistycznych, m.in.: na plac w Trzebiatowie (I nagroda, 2006), pracownię konserwacji przy Muzeum Wisły w Tczewie (III miejsce, 2008), halę sportową w Szczecinie (wyróżnienie, 2010) oraz na przygotowanie koncepcji innych prestiżowych obiektów w Polsce i na świecie. Kontakt: konradzaremba@gmail.com, www.e2a.pl